«Επιτέλους, η showbiz έχει πια άποψη για τη showbiz»

Εντάξει, δεν της είπε και τίποτα τραγικό ο Γιώργος Καπουτζίδης. Δεν χρησιμοποίησε τραγανές βρισιές ούτε στόλισε τη Μαρία Ηλιάκη με τίποτα εξευτελιστικά επίθετα σαν εκείνο το αμίμητο «κουραδομηχανή» που είχε πει η Εύα Κουμαριανού στη Μαίρη Βουνελάκου. Αν και φάνηκε προμελετημένο έτσι όπως το διατύπωσε στην εκπομπή του Θέμη Γεωργαντά, στην ουσία είπε απλά ότι επαγγελματικά δεν θα μπορούσαν να κάνουν χωριό. Ποτέ. Στον αιώνα τον άπαντα. Ούτε ο Πάπας Φράνσις (ο καινούργιος) να τον παρακαλέσει… Λίγο που έχω γεννηθεί την ίδια μέρα με τον Χίτλερ, οπότε, ζωδιακά και μόνο, δεν φτάνουν να με συγκινήσουν τέτοια αναίμακτα και «με το γάντι» δράματα, λίγο που είχα βαρεθεί τόσα χρόνια με τις μη-μου-άπτου ευγένειες και τις φιλοφρονήσεις μεταξύ ανθρώπων της showbiz που, αν τους δινόταν η ευκαιρία (σε μια σκοτεινή χωρίς κάμερες και παπαράτσι γωνιά), θα έτρωγαν τα άντερα κοκορέτσι ο ένας του άλλου, όλο αυτό το επεισόδιο μου φάνηκε πολύ light και ότι έγινε «πολύ κακό για το τίποτα», που λέει κι ο Σαίξπηρ. Ήρθε, όμως, να προστεθεί σε μια σειρά από άλλους celebrity καβγάδες (Γρηγόρης Αρναούτογλου-Βαγγέλης Περρής, Χάρης Βαρθακούρης-Γιάννης Πλούταρχος, Γιώργος Λιάγκας κατά πάντων) και έτσι κατάλαβα ότι επιτέλους κάτι αλλάζει: η showbiz έχει πια άποψη για τη showbiz και δεν γλείφουν ο ένας τον άλλο σαν γλειφιτζούρια φράουλα – όλο σλουρπ και σλουρπ. Τόσα χρόνια ζούσαμε στους βάλτους του «Κατινιά-land», μαθαίναμε ποιος ξενυχτούσε τα βράδια με ποια, ποια κυοφορεί και τι ώρα συνέλαβε, καμιά φορά διαβάζαμε και για κανέναν αλκοολικό (ναρκωτικά δεν παίρνει κανένας στην Ελλάδα) που «καθάρισε», αλλά ήταν λες και ποτέ δεν λογομαχούσε η μια γειτόνισσα με την άλλη για το πόσο μακριά άπλωσε τη μπουγάδα της. Καμία κακία, ούτε τόση δα, κανένα φαρμακερό παράπονο, καμιά κριτική αξιολόγηση γυμνή από κολακεία, όλα μέλι-γάλα. Όταν, όμως, ο ένας τηλεοπτικός προστατεύει τον άλλο πάση θυσία από το να εκτεθεί στα μάτια του κοινού, το αποτέλεσμα είναι ισοπεδωτικό για όλους, αφεντικά και δούλοι σκατά γίνονται ούλοι και για να το πω όπως το λέει το Ευαγγέλιο «οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Με λίγα λόγια, αν στ’ αλήθεια είναι όλοι τους καλοί σε αυτό που κάνουν, γιατί ο κόσμος κλείνει την τηλεόραση ή το γυρίζει στα τουρκικά; Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε κι ο κατά τα άλλα μειλίχιος Γιώργος Καπουτζίδης και μπήκε θριαμβευτικά στην αρένα των αντεγκλήσεων σαν άλλος μονομάχος της αλήθειας – της δικής του αλήθειας. Δεν είπε κάτι αδιαμφισβήτητα αντικειμενικό, δεν έδωσε επιχειρήματα για να μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του, δεν θέλησε να σώσει την ανθρωπότητα από τη Μαρία Ηλιάκη. Είπε μόνο αυτό που ήθελε χωρίς φτιασίδια κι άνοιξε ήπια ένα ρωμαϊκό σόου, που σίγουρα θα έχει πιο εντυπωσιακή συνέχεια με πολλά θηρία, ακρωτηριασμούς, αποκεφαλισμούς και λουτρό αίματος στα γυαλιστερά πατώματα του «Δέστε τους». ΑΥΤΟΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΗΤΑΝ ΚΑΒΓΑΣ! («Ούτε γυναίκα είσαι, ούτε άντρας είσαι, να πας να μπεις σε μια σπηλιά, σε ένα βουνό, μέσα εκεί… πολική αρκούδα».)